प्रधानमन्त्री ज्यू, कार्यकर्तालाई कालो अरिंगल बनाउने कि ! माहुरी ?

निरोज खड्का
क्षेत्रीय सचिव नेपाली काँग्रेस

क्षेत्र नं. १, रामेछाप

केहि दिन अधि एक कार्यक्रममा सम्मानिय प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले सरकार र पार्टीको खिलाफमा लाग्ने विरुद्ध अरिंगाल जसरी खनिन आफ्ना कार्यकर्तालाई निर्देशन दिए । उनले यस्तै अभिव्यक्ति केहि समय अगाडि पनि सरकार र आफ्नो बचाउमा पार्टीका नेता कार्यकर्ताले नबोलेको, नलेखेको भनेर नेताकार्यकर्ता माझ तिब्र असन्तुष्टि पोखेका थिए । झट्ट सुन्दा देशको प्रधानमन्त्री जस्तो जिम्मेवार र गरिमामय ओहदामा बसेको ब्यक्ति यति तल झरेर प्रस्तुत हुन्छन् भन्दा बिश्वास लाग्दैन तर यथार्थले यस्तै आश्चर्य पत्याउन विवश बनाएको छ । वास्तवमा प्रधानमन्त्रीको अभिव्यक्ति अशोभनीय मात्रै होइन, उच्छृङ्खल एवं सामाजिक सम्बन्ध र सद्भावमा समेत खलल पुर्याउने नियतले प्रकट भएको देखिन्छ ।

दुई तिहाइ समर्थन सहित प्रधानमन्त्री हुँदै गर्दा ओलीको चेहरामा छुट्टै दम्भ र घमण्ड मिश्रित सत्ता उन्माद पढ्न सकिन्थ्यो । दुई तिहाइको बलमा चमत्कारीक ढंगले देशमा कायापलट गर्ने आश्वासन र बग्रेल्ती सपनाका चाङ ओलीबाट बारम्बार प्रस्तुत भएका थिए । अझ रमाइला उखान टुक्का मिश्रित बिकास र समृद्धिका कर्णप्रिय योजनाले नागरिकमा भरपुर मनोरञ्जनसंगै समृद्ध नेपालको आशा पनि जगाएको थियो । तर दुर्भाग्य सरकार गठनको यत्तिका महिना बितिसक्दा सत्तासिन दलको हिजोको चुनावी घोषणापत्र र सुरुवाती अहंकारलाई यथार्थमा परिणत गर्ने गरि कुनै सुखद परिणाम आउने संकेत देखिएको छैन । के सरकारको दुई तिहाइको अंकगणित अब लाज ढाक्ने अवस्थामा पुगेको हो ? होइन भने केका लागि सत्तासिन दलकै कार्यकर्तालाई आक्रामक बन्न उत्तेजित बनाइदै छ ? के फ़ेरि सरकारको अकर्मण्यताको पुरस्कार नागरिकले भय, त्राश र राज्यआतंकमा बाच्नु पर्ने हो ?

बीपी कोइराला प्रधानमन्त्री हुँदा उनले सरकारको गल्ती कमजोरी औल्याउँन, बहिर ल्याउन र आफ्ना विरुद्ध समेत कलम चलाउन संचार माध्यमका लागि छुट्टै खर्चको ब्यबस्था गरेका थिए । आज केपी ओली आफ्ना गल्ती कमजोरी ढाकछोप गर्न कार्यकर्तालाई निर्देशन मात्रै दिइरहेका छैनन् बरु अरिंगाल जसरी एकजुट भइ प्रतिकारमा उत्रन सार्बजनिक उर्दीनै जारी गर्दैछन् । स्वतन्त्र प्रेसलाई अंकुश लगाउन खोजिदैछ । पत्रकारलाई समाचार छापेकै भरमा जेल हाल्ने र टेलिभिजनका कार्यक्रम बन्द गराउने चेष्टाको थालनी भैसकेको छ । माइतीघर मण्डलालाई निषेधित क्षेत्र बनाउदै सर्वसाधारणको बिरोध प्रदर्शनमा रोक लगाएर दमन गर्ने ओलीको सपना सर्बोच्चको आदेशले मात्रै रोकिएको छ । राज्यशक्तिको सम्पुर्ण श्रोत साधन र दुईतिहाई तागतको दरिलो सिंहासनमा बिराजमान रहेको अवस्थामा समेत कार्यकर्तालाई अरिंगाल जस्तो प्रतिवादमा उत्रन निर्देश गर्ने ओलीको दिब्यसन्देशको खास उद्देश्य हो ? निर्धक्क आफ्ना एजेन्डा, योजना र कार्यक्रम कार्यान्वयन गर्न सक्ने सर्वशक्तिमान सत्ताको सिंहासनबाट आवेग, उत्तेजना र आक्रोशको हुटहुटी के का लागि फैलाइदै छ ? प्रधानमन्त्रीको यति धेरै अधैर्य, असहिष्णु र आक्रामक प्रस्तुति हेर्दा उनी आजिवन लोकतन्त्रका लागि लडेको योद्धा भन्न पटक्कै सुहाउँदैन । व्यबहारले उनको लडाइँ लोकतन्त्रका लागि होइन, एकतन्त्रीय कम्युनिस्ट फासिवाद र अतिवादका लागि मात्रै थियो कि भन्ने प्रश्न जन्मनु अस्वभाविक होइन । बिना संकोच प्रश्न उठ्न थालेको छ ओलीमा कहिँ कतै हिटलरको बाटोमा हिड्ने रहर जागृत भएको छ त होइन ?

ओलीकै शासनकालमा देशमा अनशनकारीको गिरफ्तार गरिन्छ । त्रिभुवन अन्तराष्ट्रिय बिमानस्थलबाट अपराधीको शैलीमा प्राज्ञिक ब्यक्तिको अपहरण गरिन्छ । अस्पतालमा डाक्टरमाथि लठ्ठी बर्साइन्छ । पत्रकार जेल हालिन्छ । छ महिनामा सात पटक पेट्रोलियम पदार्थको मूल्य वृद्धि गरिन्छ । बलात्कारका घटनामा नक्कली अभियुक्त समातेर चरम यातना दिइन्छ । न्याय माग्ने नागरिक माथी गोली बर्साइन्छ । प्रहरीको हिरासतमै निहत्था नागरिकले मृत्युवरण गर्नुपर्छ । भ्रष्टाचार, तस्कर र कालोबजारी नियन्त्रण गरिन्न । बिना अध्ययन जथाभावी कर आंतक मच्चाइन्छ ।आफैंले ल्याएको यातायात क्षेत्रको सिन्डिकेट हटाउने योजना कार्यान्वयन हुदैन । काम नगर्ने र राज्यलाई अर्बौं धाटा पुर्याउने ठेकेदार माथी कारबाही गरिदैन । टनका टन अबैध सुन भित्रिदै गर्दा मुख्य तस्करहरु पक्राउ पर्दैनन् । दिन प्रतिदिन बढ्दो अपहरण, बलात्कार र हत्याका घटनाले जनस्तरमा आतंक मात्रै होइन, समग्र राष्ट्रकै बेइज्जत गर्दा पनि सरकार रमिते बन्छ । चर्को कुरा गरेर नथाक्ने प्रधानमन्त्री भारतीय सेनालाई नेपालको धर्तीमा बुट बजाउन छुट दिन्छन । संसारमा कहलिएको नेपाली सेनाको दक्षता माथी एउटा मोदीको बिश्वास दिलाउने तागत हाम्रा प्रधानमन्त्रीले राख्दैनन् । के यो सरकारकै कमजोरीको उपज होइन ? अनि के नागरिकले बोल्नै नपाउने ? नागरिकले गुनासो कहाँ गर्ने हो ? स्वाधीनता, सुशासन र न्याय माग्न कहाँ जाने हो ? दुई तिहाईको समर्थन प्राप्त प्रधानमन्त्रीको आफ्नै जनताको विरोध, विमति र असन्तुष्टि सुन्ने नैतिक शक्ति र धैर्यता किन यति कमजोर ? आफुले गर्दा जे पनि जायज हुने, अरुले गर्दा नाजायज, राष्ट्रघात र अपराध कहलिने तपाईंको रामराज्यमा कस्तो स्वाधीनता र कस्तो लोकतन्त्रको अभ्यास हुदैछ प्रधानमन्त्रीज्यु ?

वर्तमान सरकारलाई इतिहासले दुर्लभ अवसर सहितको महान जिम्मेवारी सुम्पेको छ । प्रधानमन्त्रीसंग केवल ओली बंश मन्डलीको जयजयकार र नेकपाको संकुचित घेराबाट मुक्त हुँदै समग्र देश र जनताको बिश्वासिलो प्रतिनिधि भएर राष्ट्रनिर्माणको नवीन सपनामा दत्तचित्त हुनु भन्दा उत्तम विकल्प अर्को छैन । वाग्मतीमा धेरै पानी बगिसक्यो । फजुल भासणसंगै घृणा, द्वेष र आतंकको राजनीति पनि धेरै हेरि सकियो । काम भन्दा पनि चर्को भाषण र अनेकन बहानाबाजिमा रमाउने प्रधानमन्त्री र यो सरकारलाई अब असफल हुने छुट छैन । वर्तमान सरकारलाई उपलब्ध भएको समयनै नेपालको इतिहासमा राष्ट्र निर्माणको सबैभन्दा उपयुक्त समय हो । प्रधानमन्त्रीको मर्यादित कुर्सीमा बसेर आफ्ना कार्यकर्तामा रिस, आवेग र उत्तेजना भर्ने काम केपी ओलीका लागि शोभनीय हुँदै होइन । समग्र जनता र आफ्ना कार्यकर्तालाई एकढिक्का बनाइ विवेक, सपना र जिम्मेवारीबोध सहितको विकासे राजमार्गमा सयर गराउने हिम्मत प्रधानमन्त्रीले राख्न सक्नुपर्छ । नेता कार्यकर्तालाई कालो अरिंगाल बनेर मन नपर्ने जतिको प्रतिकार गर्न उक्साउने अभिव्यक्तिले प्रधानमन्त्रीको बहादुरी होईन, कायरता र लाचारीपन झल्काइरहेको छ, सरकारलाई प्राप्त दुइतिहाइको तागतलाई कुरीकुरी भन्दै गिज्याईरहेको छ । प्रधानमन्त्री ज्यु, आफ्ना लाखौं फुर्सदिला कार्यकर्तालाई छुद्र अरिंगाल बन्न होइन बरु मेहनती माहुरी बनेर श्रम, सीप र पसिनाको उत्कृष्ट सिर्जनाले देश बनाउने महाअभियानमा सामेल गराउनुस । यसैमा देश र जनताको भलाई छ ।